W gwoździu mieści się dziura, głośno nazwana przez Jakuba, „Dziurą w gwoździu”. Natomiast w dziurze mieści się pamięć przedmiotu, a Jakub pamięci te przechowuje skrupulatnie, w dolnej szufladzie orzechowego kredensiku. Z gwoździa, który spajał puzdereczko na zdjęcia Jadzi, Jakub wydłubał pamięć i troskliwie spoczął ją na dnie szuflady, by oddychać lepiej i swobodniej na co dzień. Z gwoździa stoczniowego wydłubał Ojczyznę, żeby móc na każdym rogu swego miasta śpiewać Marsz Dąbrowskiego i Jeziurstrackiego.
Jakub dłubie i dłubie zawzięcie, aż wszystkie dziury w gwoździach staną się puste, a pamięci wszelkie będą wreszcie własnością Jakuba.